Dualizm w tantryzmie
W poprzednim rozdziale poruszyliśmy koncepcję biegunowości i dualizmu. Koncepcja ta leży u podstaw tantrycznej sztuki, nauki i rytuału. Dla tantryków jest ona podstawą zarówno filozofii życia w jego ziemskich i pozaziemskich przejawach, jak też zasadą regulującą postępowanie w ich niezwykłych związkach, opartych na wzajemnym przyciąganiu przeciwieństw. Podstawowa opozycja w parze zachodzi między elementem męskim a żeńskim – zakres tych pojęć w mowie Wschodu wykracza daleko poza tożsamość biologiczną. Męskość rozumiana jest jako posiadanie pewnych atrybutów. Niektóre z nich – jak pozytywność i ekstrawersja – znajdują potwierdzenie również w ideologii Zachodu, inne – jak jasność i gorąco – są właściwe wschodniemu postrzeganiu męskości (męskim symbolem jest słońce). Zasada żeńska jest ciemna i chłodna, a jej symbolem jest księżyc. Żeńskość niesie ze sobą energię negatywną i wyraża się stanem receptywności, czyli introwersją, intuicją i przystosowaniem. Atrybuty typowo męskie określa się mianem jang, zaś atrybuty żeńskie noszą nazwą jin. Celem tantry jest osiągnięcie stanu, w którym przeciwieństwa przestają istnieć, jin i jang pozostają w idealnej równowadze i wygasa wszelki dualizm. Stan ten, na płaszczyźnie duchowej, to stan rozkoszy, ekstazy i Jedności. Na płaszczyźnie doczesnej cel jest ten sam: partnerzy tantryczni chcą pasować do siebie tak ściśle, jak jin i jang. Poszukują idealnej równowagi, w której różnice między nimi będą się dopełniać. Dążą w swoich związkach do ekstatycznej kombinacji doświadczenia rozkoszy, miłości i Jedności.
Leave a reply